شیهه‌ی ابدیِ اسبی حین زاییدن

* امروز بعد از مدت‌ها داشتم بوی گندم داریوش رو گوش می‌دادم ... یادم افتاد نوزده، بیست ساله که بودم، مریم می‌اومد خونمون و داریوش گوش می‌دادیم و حتی حرف هم نمی‌زدیم ... سیگار می‌کشیدیم و سیگار می‌کشیدیم ...

* دریایی پیدا کنم ژرف ... قلبی پیدا کنم بزرگ ... اندوهم را غرق کنم درش ...

* دوست دارم از اندوهم بگویم ... با صدای خودم بگویم و از لرزیدن لب‌هایم نترسم ...

* دوست داشتم بوی گندم را بفرستم برای «او» ...

* در دهانِ کلماتی که نمی‌گویم، بلعیده می‌شوم ...

* این‌گار قلبم را با قلبِ گنجشکی عوض کرده‌اند ...

* غم‌گینم و چشمانم را می‌بندم و در خیالم کسی برایم شعر می‌خواند ...

* یک دوستی دارم، دوست دوران دبیرستانم بود ... وقتی می‌رسیدم ته خط ... وقتی زبانم بند می‌آمد، می‌رفتم سراغش ... دو کلمه کافی بود بفهمد در تو چه خبر است .‌.. چه باید بگوید ... چطور باید بگوید ... امروز لیست کانتکت‌هام رو بالا و پایین می‌کردم که ببینم با که می‌شود حرف زد ... با کلمات کم حرف زد ... ذهنم رفت پیش او ..‌. دیدم دیگر او هم نیست .‌‌.. قلبم شکست و گرفت و ریخت ...

* کاش خودم را فرو کنم در شیشه‌ای و بیافتم در آب ..‌. شاید روزی شبیه پیامی‌رسیدم دستِ کسی ...

* غم‌گینم، غم‌گینم، غم‌گینم ...

* غم‌گینم، غم‌گینم، غم‌گینم ...

* غم‌گینم، غم‌گینم، غم‌گینم ...

* نمی‌دانم ... از این شوخ‌طبعیِ زننده‌ام خسته شده‌ام ... راه دیگری هم نمی‌دانم که چطور دربرابر دیگران از لابه‌لای انگشتانم سُر نخورم و فرونیافتم ... نمی‌دانم چطور بدونِ این‌ چهره از خودم محافظت کنم ...

* می‌دانم ... آخرش سکوت می‌کنم ... می‌شوم کنده‌ی درختی توخالی که گوش هم بچسبانی به سر تا ته‌اش، تنها صدای زوزه‌ی باد می‌آید و بس ‌..‌.

* این اواخر مغلوب خیلی چیزها شده‌ام ... قیچی برداشتم و فکر کردم دیگران از من چه می‌خواهند و بعد زیاده‌های خودم را بریدم و شدم اینی که هستم ... به خودم که نگاه می‌کنم؛ به این پوکی و بی‌قواره‌گی‌ام که چشم می‌اندازم با خودم می‌گویم چقدر همه‌شان بدسلیقه‌اند! خودم؛ همان تاریکِ شکننده زیباتر نبود؟

* نمی‌دانم ... جهان برای قلبِ ساده‌ی من زیادی پیچ در پیچ است ..‌. بی‌پناهم می‌کند ... این‌طور بی‌پناه و ترسخورده که می‌شوم زبانم قفل می‌شود ته گلویم و آستین لباسم را می‌کِشم کف دست‌هایم و با فشار در مشت می‌گیرم ...

* جهانِ‌ هستی کسی را به من بدهکار است که بگوید: هی! من این‌جایم، حالا تا هر وقت که خواستی گریه کن ...

*خودم را از همه چیز جدا کرده‌ام و روحم را حبس کرده‌ام در قلبِ ماهیِ کوچکی زیرِ آبها ...

* مذبوحانه به دنبال نقطه‌ی اشتراکی بین خودم و جهانِ بیرون از خودم می‌گردم و هربار سرخورده‌تر از قبل به قلبِ تاریکِ خودم بازمی‌گردم ...

* قلبم، هزار و یک شب است ...

* من با چیزی در خودم درگیرم. گاهی نفسم را می‌برد. نه می‌نویسمش و نه از آن برای کسی می‌گویم. چون اصلن نمی‌دانم انتظار چه واکنشی را دارم ...

* شبیه این می‌ماند که تمامِ روز و شب، گرگی دندان‌هایش را فروبرده دورتادور گلویم ...

* من وقتی از گفتن از خودم می‌رسم غلیظ می‌شوم، تند می‌شوم، تاریک می‌شوم، مستأصل می‌شوم، آسیب‌پذیر می‌شوم، بی‌قرار می‌شوم، آشفته می‌شوم ...

* گاهی به خودم می‌گویم خب! خفه می‌میری دیگر ... حالا دست از جویدنِ گلویت بردار ... باشه؟!

* دوست دارم حرف‌های آن زن موبنفش را باور کنم ...

* خدا را شکر دیروز وسط دعوا آن حرف را بهش نزدم ... و گرنه الان به جای قره‌باغ، سازمان ملل متحد بیانه برای آتش‌بس ما می‌داد ...

* ماهی که نباید غرق شود ... پس من چرا مدام در این دریا غرق می‌شوم ...

* قلبم، کنده‌ی درختی توخالی، در دشتی خالی ...

* و من هنوز منتظرم که کسی بیاید ... بیاید از دریایِ تاریکم، اندوه صید کند ...

* به او می‌گفتم تصویرِ پریدنِ پرندگان در شب چقدر ترسناک است ..‌. شبیه تصویر خودم است در تنهایی‌ام ...

* وقتی این‌طور وحشت‌زده می‌شوم نمی‌دانم به چه بیاویزم ...

* همه چیز در جهان من در حال فروریختن است ...

* چطور می‌توان شکوفه‌های فروافتاده بر زمین را دوباره به درخت بازگرداند ...

* ماخولیا چیست ... همین درآمیختن با اشیاء به جای انسان ... همین ناپدید شدن در اوهام ...

* شبیه قاب عکسی به دیوار، مدام از خودم می‌افتم ...